Mijmeren bij Miljoenenjacht

Tja, de meesten mensen zouden bij dit programma vast andere gedachten in hun hoofd laten afspelen, maar ik kan alleen maar denken aan dat ik sowieso de hik zou hebben als ik zo’n microfoontje omkrijg tijdens het spelen.

Twintig seconden eerder

Met een verwilderde, fanatieke blik kijk ik naar de (thuis)bingokaart in mijn hand. Ik zit aan de buis gekluisterd en zit klaar met een pen in mijn hand. De eerste koffer gaat open en daar rolt het eerste bingo-getal op het scherm. Ja! Goed! Jottem. De tweede nu. Óók goed! Ik juich binnensmonds.

Dan gaat het mis. Zo’n hikgedachte sleept me er dan doorheen, weetjewel. En zo’n brok’je’ chocola gaat er dan ook wel in.

Achteraf

Ik had het ook kunnen weten, hoor. Ik was keihard te laat voor de eerste getallen. Ik zat dus net gewoon een beetje te bluffen, want ik spoelde met mijn ogen dicht terug naar het moment dat de eerste koffer geopend werd.

Never dull moments

Your cuticle looks cute today

“Jij hebt meer eelt op je handen. – Echt niet, jij.” Zo begon het. In de trein.

Inmiddels zijn mijn vriend en ik zes haltes verder en hebben we de anatomie van de nagel uitgebreid bestudeerd. Zo hebben we elkaars nagels grondig beoordeeld, hebben we geleerd wat de functie van een nagelriem is en weten we voortaan dat zo’n uitstekend pulkje rondom je nagel ook echt een naam heeft. Sidewall hangnail.

Never dull moments. 

 

Webshopkortingen.nl/goedkoopste-producten-bol-com

“Als u voor €0,02 euro verder winkelt, zullen wij uw bestelling gratis bezorgen.” Stelletje flauweriken daar bij bol.com.

Ik verheug me helemaal op mijn Kubuskaars van €1,19.

Never dull moments

 

 

Vocabulol

Tijdens een luisteroefening is een man aan het woord over het theater: zijn grote passie. Op een gegeven moment zegt hij dat zijn passie “tôt” (= vroeg) begonnen is.

Mijn begeleidend docent geeft deze les en vraagt aan de klas: “jongens, wat is tôt” (spreek uit: too)? Het blijft even stil, maar dan antwoordt een leerling: “teen.”

Ik weet niet of het op papier net zo goed overkomt als vandaag in het klaslokaal, maar het moment dat mijn docent na een korte pauze met een droge blik vraagt: “téénpassie?” doet iedereen keihard in de lach schieten. Geniaal moment.

Never dull moments 

In de categorie random

“Mevrouw, heet u Marit?” Ik kijk de leerling verbaasd aan. “Eh nee, lijk ik dan op iemand?” inmiddels went het wel dat ik blijkbaar een ‘algemeen hoofd’ heb. “Nee hoor, maar u bent gewoon echt zo’n Marit!” Ik schiet in de lach. “Mijn naam is Laura.” Enthousiast reageert de leerling: “oh ja, dat past ook wel bij u inderdaad!”

Gelukkig maar.

Never dull moments

 

Bushaltebabbels

Mijn stagedag zit er op voor vandaag en ik wacht op het station op de bus. Naast mij zit een meisje op het bankje. Nieuwsgierig kijkt ze me aan en vraagt: “waar ga jij heen?” Ik ben verbaasd over haar vraag, maar reageer vrolijk: “naar de eindhalte! Mijn vriend werkt daar en dan rijden we samen met de auto naar huis.” Ik word direct blij van deze gedachte. Altijd leuk om elkaar weer te zien na een werkdag.

Het meisje praat gezellig door: “grappig, normaal zit ik alleen in deze bus!” Ik moet lachen, want ik geloof haar best. Deze route is nou niet bepaald de meest spannende, zo langs de industrieterreinen. We kletsen over de bussen die langsrijden, mensen die niet opletten met oversteken en de hoogwerker die wel heel erg veel geluid produceert. Super leuk om eens met een onbekende te kletsen! Zou eigenlijk vaker moeten, toch?

Na zo’n 10 minuten rijdt de bus voor. We springen op van ons bankje en stappen voorin in. We gaan tegenover elkaar zitten, als enige passagiers van de bus. Alsof we elkaar al jaren kennen. De buschauffeur klimt uit zijn stoel en komt naast ons staan. Verbaasd en lachend kijk ik naar hem op. Wat zou er zijn? Bezorgd kijkt hij ons aan: “weten jullie zeker dat jullie in de goede bus zitten, dames?”

Never dull moments

La réalité d’aujourd’hui

Verlekkerd staren de meisjes naar mijn eten. Het is zondagmiddag en mijn vriend en ik hebben trek in een vette hap op deze brakke dag.

De meisjes tegenover mij lusten blijkbaar ook wel iets, want ze houden na zo’n vijf seconden nog steeds hun blik op mijn vrolijke – met trollen versierde – Happy Meal vast. Het voelt een beetje ongemakkelijk om zo een hap uit mijn hamburger te nemen, maar ik doe het toch.

Op dat moment wenden de meisjes hun blik af en staren ze verveeld naar hun ouders, die er ook niet al te vrolijk bij zitten. De vader zucht en tovert twee smartphones vanuit zijn broekzak tevoorschijn. Voor de moeder is dit het teken om ook haar mobieltje erbij te pakken. Met enige tegenzin geeft de vader de telefoons aan zijn dochters terug. Mijn hamburger is inmiddels bijna op.

De vader pakt ook zijn eigen scherm erbij en begint iets te typen. Het is werkelijk geen gezicht, een gezin van vier en dan allemaal in hun eigen wereld verwikkeld. Mijn vriend vindt dit blijkbaar ook, want hij stoot me aan en knikt grinnikend naar het schouwspel tegenover ons.

Op het moment dat ik mijn zevende of achtste frietje in de frietsaus doop, kijkt de vader op van zijn scherm en spreekt zijn oudste dochter ergens op aan. Ik wil me natuurlijk nergens mee bemoeien, maar de woorden “volgende keer…. telefoon niet meer terug… begrepen?” vliegen pardoes mijn openstaande blogoren in. De docent in mij denkt direct: nee pap, dit had je moeten zeggen vóórdat je haar de Smartphone teruggaf. Nu knikt ze wel, maar ze is ondertussen veel te druk met haar Facebookpagina. 

De sfeer wordt er tegenover ons niet gemakkelijker op. En wij maar kauwen op die patatten. Op dat moment komt gelukkig de ober langs met de bestelling voor het gezin. Vier gezichten kijken direct weer vrolijk. Opgelucht constateer ik dat de telefoons direct  in de broekzakken verdwijnen. Gelukkig maar.

Terug in de auto concluderen mijn vriend en ik: “oké, zo gaan wij het dus niet doen.” Wij gaan gewoon direct naar de easy-order paal en halen onze eigen bestelling zelf wel op bij de kassa. 

Never dull moments

Les escargots

[Lang geleden] Mijn zus en ik zijn met mama mee naar de Aldi. Wanneer we langs de koeling lopen, werpt mam er een blik in en zegt verrast: “oh kijk, meiden! Slakken met kruidenboter. Die gaan we binnenkort eten!”

Op een avond is het dan zo ver. Het dozijn slakken staat voor ons op tafel, klaar om gegeten te worden.

De uitslag: mijn zus neemt een hapje en spuugt het direct weer uit. Ik neem een hapje en slik hem moeizaam door. Mama eet één slak en is daarna klaar. En papa? Pap kauwt dapper de overige 9 slakken weg.

Never dull moments

 

De z van zzzondag

“Ha! Dan kom jij vannacht thuis en dan lig ik al úúren in bed!” schepte ik vanmorgen op tegen mijn vriend, die vanavond met zijn vrienden naar Axwell & Ingrosso gaat in Amsterdam.

Hm. op zich is het nu 3:15 en kom je alweer bijna thuis. Ik heb een gezellige avond gehad met mijn vriendinnen en ben lekker blijven plakken.

Op de fiets onderweg terug naar mijn bed tel ik de huizen waar nog licht brandt: negen stuks. De rest ligt allemaal op één oor. Een vredige gedachte. Ik moet ervan gapen, het is toch wel al erg laat. Het is sowieso wel even geleden dat ik het ergens zo laat heb gemaakt, wanneer was dit ook alweer?

Nou ja, nog even de blog schrijven en dan…

Wát een open einde. Zo word ik wakker op deze zondagmorgen: het scherm met het onafgemaakte bericht nog geopend.

Dat is ook even geleden joh, dat ik geen nachtelijke blog heb gepubliceerd. De e-mail boxen van mijn volgers leeg latend tot het moment dat ik me besef dat ik vannacht gewoon keihard in slaap ben gevallen. Niks open einde, mijn ogen waren hartstikke dicht. Niks goeie clou.

Menselijk, toch? Ik draai me nog even om. Fijne zondag!

Never dull moments

 

 

 

WC-wijsheid

Bruut heb ik je uit je vertrouwde omgeving losgerukt. Na één blik op je geworpen te hebben, wist ik eigenlijk al dat je er nog niet klaar voor was. Toch koos ik voor mijn eigen egoïstische drang en heb ik je met grof geweld tegen de muur geklapt. Het gat dat er zo achterblijft voor je vriendjes, zal vermoedelijk nog even pijnlijk aanvoelen. Ook dat heb ik voor lief genomen: tijd heelt immers alle wonden.

Slechts twee weken, dan zal het gemis weer over zijn. Dan ben ik bij de 5 november, de datum dat jij eigenlijk ter wereld zou komen. Je spreuk was echter te mooi om nog langer te verstoppen. Je prijkt nu aan mijn wc-muurtje: een kalenderblaadje uit de toekomst. “Prop niet te veel in één dag”, vertel je me wijs. Woorden die me even fantastisch goed uitkomen nu tijdens de studie. “Wees gewoon blij met wat je hebt gedaan.” Precies. Inderdaad. Even kijken, dus wat heb ik zojuist gedaan? O, ik heb de scheurkalenderdagen gemanipuleerd. (Want zeg nou zelf, wie heeft er nou wél die discipline om alleen het blaadje van vandaag te lezen?)

En blij dat ik ermee ben! Waar ik voorheen even gauw met hoge nood op het toilet zou hurken om vervolgens snel snel snel weer door te werken, leg jij me nu kalm uit dat ik mezelf niet tot over mijn oren in het werk moet zetten, maar gewoon blij moet zijn met de dingen die ik vandaag gerealiseerd heb. En zo ook meteen deze blog. Lief van je!

(Als je me vorig jaar zou vertellen dat ik 250 woorden kon schrijven over het losscheuren van een toekomstig kalenderblaadje, had ik het vast hilarisch gevonden. Nu went het al wel, toch?!)

Never dull moments